Ach, te emocje...

Na walentynki. Krótko i beznadziejnie ale zawsze :D

Później będzie jeszcze jeden walentynkowy tekst, ale kiedy, nie wiem.

EDIT: Tekst został poprawiony, zapraszam na odświeżoną wersję :)

Tytuł: Ach, te emocje…

Długość: Miniaturka

Pairing: Sasuke/Naruto

Beta: Siruwia :*

Trzasnął drzwiami. Mocno. Huk rozszedł się po całej klatce schodowej, odbijając echem od ścian. Szybko zbiegł schodami w dół, chcąc już znaleźć się na powietrzu. Był zły. Wkurzony jak diabli. Idąc szybko chodnikiem, zapiął kurtkę, bo zimny podmuch wiatru przypomniał mu, że nie zrobił tego, gdy się ubierał. No tak, w końcu po kłótni – dość ostrej dodajmy – z Uzumakim, nie myślał trzeźwo. No bo jak, do cholery? Tylko dlatego, że dziś są Walentynki, to musi biec jak wariat do sklepu i wręczać mu jakiś beznadziejny kubek lub misia? Jako symbol miłości? O nie, nigdy w życiu. Owszem, Naruto dał mu serce z czekolady, ale Sasuke nic dla niego nie miał. Co jak co, ale święto zakochanych traktował jak zwykły dzień. Nie jego wina, że nagle Naruto zrobił się ckliwy i wrażliwy jak jakaś panienka. Jak to szło? Ach, już sobie przypomniał. Usłyszał, że jest bezuczuciowy! Prychnął głośno. Jak to bezuczuciowy? Przecież, przy Naruto nie można było nie mieć uczuć! Miał ich całą gamę. Na przykład złość. Ta towarzyszyła mu bardzo często, gdy Uzumaki narozrabiał. Dajmy na to, po raz piąty zalał laptopa kawą. Albo irytacja, o! Szlag jasny go trafiał,  gdy za każdym razem musiał temu młotkowi tłumaczyć jedną, mało skomplikowaną rzecz po dwadzieścia razy. No i  zdegustowanie, kiedy widział, że ten potrafi na śniadanie, obiad i kolację jeść ramen z paczki. Czasem, widząc jak partner usypia z głową na biurku, potrafił się też rozczulić. Okrywał go wtedy, za każdym razem kocem, żeby nie zmarzł. Więc miał uczucia, nie był jakimś tam kamieniem, który się nie ruszał i nie gadał. No to, w takim razie, o co ten matoł się czepia? Ach, no tak. Walentynki, kuźwa!

Zatrzymał się gwałtownie, gdy do głowy wpadła mu szatańska myśl. Rozejrzał się po ulicy, bo rozmyślając nie zwracał najmniejszej uwagi na otoczenie. Rozeznając się w okolicy, skręcił w boczną uliczkę, zmierzając do kwiaciarni. Dobrze. Skoro Naruto zarzuca mu bycie upośledzonym uczuciowo gnojkiem, to już on mu pokaże, jak bardzo się pomylił. Kupi mu ten prezent, a co!

Wszedł do mieszkania, trzymając w ręku paczkę z prezentem walentynkowym. A raczej pudło. Kupił je w kwiaciarni, żeby nie musieć męczyć się z pakowaniem i wiązaniem, co mogło być trudne z uwagi na zawartość.

— Naruto! — krzyknął, ściągając buty. Martwa cisza upewniła go, że humor Uzumakiego wciąż jest paskudny. — Mam coś dla ciebie.

Nie trudno było się domyślić, że po tych słowach blondyn wypadnie z pokoju jak oszalały, ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

— Dla mnie? — spytał niepewnie, powoli podchodząc bliżej. Wzrok miał utkwiony w pudle o kolorze wściekłej czerwieni, z brokatowymi serduszkami na każdej ścianie. — Jezu, co to? Uchiha, ty paradowałeś z tym przez miasto?

— Nie miałem wyboru — stwierdził ironicznie. — Przez to wszystko zapomniałem kluczyków od samochodu. Bierz. — Wcisnął mu pakunek w ręce i cmoknął w policzek. — Szczęśliwych Walentynek, młocie.

Wiedział, że swoje już zrobił i był pewny, że Naruto już się nie gniewa, a o całej kłótni pewnie już nie pamięta. No i dobrze. W końcu uzyskał upragniony spokój, chociaż według niego to i tak zbyt wysokim kosztem. Nie ma co, jego duma ucierpiała. Poszedł do kuchni z zamiarem zrobienia sobie kawy, jednak zastanawiał się czy nie dostanie przez nią zawału, bo ciśnienie zapewne nadal miał wysokie. Jak Naruto słusznie zauważył, był zmuszony iść z tym idiotycznym prezentem przez pół miasta. Wzrok przechodniów był dla niego torturą, a samo trzymanie w rękach czegoś tak wściekle czerwonego i błyszczącego jeszcze większą. Jednak rozchodziło się tutaj o jego honor, więc zagryzł zęby i parł do przodu. Najgorzej chyba było w markecie. Ładując prezent, a raczej prezenty do pudła, wzbudził nie lada zainteresowanie. No, ale jakoś udało mu się to przeżyć. Naruto na pewno będzie zadowolony. Musi, jak nie, to go własnoręcznie ukatrupi.

— Sasuke! — Wrzask blondyna, upewnił go, że wygrał tę małą batalię. — Jezu, kocham cię chłopie! — Uzumaki krzyczał, stojąc na progu kuchni. — Tu jest chyba ze trzydzieści sztuk!

Ironiczny uśmiech wpełzł na usta bruneta , gdy zobaczył uradowaną twarz Naruto. Wyglądał jak małe dziecko, po otrzymaniu misia na gwiazdkę. Proszę, co przyzwyczajenia, robią z ludźmi.

— Ta. Ja ciebie też, młocie.

Naruto, z początku nie chcący wypuścić prezentu z rąk, po chwili zastanowienia odstawił pudełko na kuchenny stół i z wielkim uśmiechem rzucił się Sasuke w ramiona, składając niezgrabne pocałunki na całej jego twarzy. Delikatne, ale stanowcze odsunięcie go przez Sasuke, nieco zbiło go z tropu.

— Co robisz? — spytał niepewnie.

— Swoja porcję miłości już dostałeś, więcej nie wymusisz.  — Schylił się, wyciągając z dolnej szafki miskę. — Dawaj ten ramen, zaleję ci.